Historia konsol jeszcze nigdy nie wyglądała tak dobrze. Konsole do gier 2.0 to pozycja obowiązkowa dla każdego fana sprzętów do grania. Ta potężna pigułka wiedzy bez problemu przybliży do historii medium nowe osoby oraz zachęci do lektury starych wyjadaczy, którzy z konsolami są za pan brat już o wielu lat. [Czytaj recenzję]

Pierwsze, co zwraca uwagę, to jakość wydania albumu: twarda lakierowana okładka, z chropowatym elementem, wysokiej jakości papier i druk. Kolejna rzecz to zawartość, bo wydawało mi się, że historie konsol i komputerów mam w jednym palcu, ale kilka zaprezentowanych sprzętów mnie zaskoczyło. Tutaj nie ma co się zastanawiać – jeśli jesteś graczem wychowanym na popularnych w Polsce mikrokomputerach i konsolach, to musisz sięgnąć po tę pozycję. A dla wszystkich ciekawych historii ewolucji sprzętów do grania „Konsole do gier 2.0” to kompletne kompendium wiedzy. Warto. [Przeczytaj na Facebooku]

Możemy się cieszyć pięknym albumem, który zaspokoi potrzeby każdego estety. Jako że nie mamy do czynienia z pozycją fabularną, z pewnością będziemy chętnie do niej wracać – sama po przeczytaniu wiem, że nie wszystko zapamiętałam, ale niektóre ciekawostki mogą się przydać w rozmowach i analizach. Przydatna zarówno dla nowicjuszy, jak i starych wyg. Co więcej, trafi do serc również tych, którzy bagatelizują fenomen gier, ale chętnie sięgają do wnętrza sprzętów, podpatrując nowinki. Jeżeli jeszcze nie macie w swojej kolekcji, warto się zaopatrzyć. [Czytaj recenzję]

Nie należy oceniać książki po okładce, jednakże obok tej nie można przejść obojętnie. Oprawa jest twarda, przykuwająca oko, do tego widoczny na niej pad jest nieco wypukły i chropowaty, zdjęcia tego nie oddają, a robi to wrażenie. Przejdźmy teraz do ”farszu” czyli tego, czym jest wypełniony ten album. Możecie mi wierzyć lub nie, ale Evan Amos wykonał kawał solidnej roboty, umieszczając na 312 stronach ogrom sprzętów do grania, począwszy od Magnavox Odyssey i konsol do Ponga, kończąc na aktualnych konsolach. Polecam z czystym sumieniem. [Zobacz recenzję na Facebooku]

Muszę przyznać, że książka, bądź też album Konsole do gier 2.0 Evena Amosa, to świetna lektura dla każdego fana gier. To książka absolutnie dla każdego, nawet dla osoby, która nie lubi czytać, tylko przegląda obrazki. Obrazków jest tu bardzo dużo, czasem nawet kilka na jednej stronie. Wiele konsol i kontrolerów zaprezentowano w pełnym przekroju, na którym zobaczycie wszystkie podzespoły. [Przeczytaj recenzję]

Czy jest coś, do czego można się przyczepić? Chciałbym, ale… jakoś nie mogę. Konsole do gier 2.0. pod każdym względem jest świetnie wydanym albumem – i to zarówno technicznym, jak i merytorycznym. Do tego spora garść różnych ciekawostek i przepiękne zdjęcia. Co tu dużo mówić – album Konsole do gier 2.0 jest pięknym podręcznikiem historii elektronicznej rozrywki, który warto mieć w swojej biblioteczce. [Przeczytaj recenzję]

Konsole do gier 2.0 Evana Amosa może nie zastąpią w pełni wizyty w muzeum elektroniki, ale pomagają z pewnością spojrzeć na nią w nowy sposób. Po dziejach urządzeń prześlizgniecie się wzrokiem albo wgryziecie weń jak ja, to już od was zależy. Osobiście z fascynacją śledziłem, jak strona po stronie rozwój konsol przybrał formę piramidy – od gwałtownie rozrastającego się rynku na wąskiej liczbie współczesnych producentów kończąc. Czytać o takim wydarzeniu jak kryzys rynku gier komputerowych w 1983 to jedno, ale drugie to zobaczyć… Ile. Tego. Było! Rozdział poświęcony drugiej generacji konsol, zakończony właśnie tym felernym wydarzeniem, nie bez powodu jest najgrubszy. [Czytaj recenzję]

Bardzo bogate kompendium sprzętu do grania. Dla mnie tym cenniejsze, że o wielu systemach usłyszałem pierwszy raz. To doskonała pozycja dla każdego fana retro, świetnie nadaje się też na prezent. Ja dzieło Evana Amosa gorąco polecam. [Czytaj recenzję na Facebooku]

Jeśli jesteś zapalonym graczem lub graczką, to „Konsole do gier 2.0” autorstwa Evana Amosa to obowiązkowy dodatek do Twojej domowej biblioteczki.

Przyjemnie jest wziąć tę publikację do ręki i postawić na półce. A to również rzecz nieoczywista, bo podobne albumy poświęcone dawnym grom – w związku z bardzo skromną oprawą graficzną tychże – zazwyczaj dają dość komiczny efekt. Tu na szczęście nie ma tego problemu. Bez zarzutu prezentuje się również warstwa merytoryczna książki. Choć zdawało mi się, że znam te historie dość dobrze, dowiedziałem się z lektury bardzo wiele i poznałem takie konsole, o których nie miałem wcześniej pojęcia.